Minieuroland jeszcze bliżej natury
W Minieurolandzie powstaje nowa ekspozycja, zamieszkała przez różnorodne gatunki egzotycznych ptaków. Odwiedzający mogą zobaczyć podniebne stworzenia z różnych zakątków świata, zaadaptowane do życia w naszym klimacie. To doskonała okazja, aby w bliskim kontakcie ze zwierzętami doświadczyć różnorodności dzikiej przyrody.
Ibis szkarłatny (Eudocimus ruber)
Jest to jeden z najpiękniejszych ibisów. Swoje jaskrawoczerwone upierzenie zawdzięcza karotenoidom zawartym w skorupiakach. Jego dieta, podobnie jak u flamingów, obfituje w krewetki. Większość czasu spędza na brodzeniu i spacerowaniu. Ibis to ptak społeczny i towarzyski. Lubi żyć w dużych wspólnotach i często dołącza do innych ptaków brodzących. Jest świetnym lotnikiem, zdolnym do długodystansowych lotów. Ibisy w starożytnym Egipcie były czczone jako święte ptaki. Stanowiły symbol boga Księżyca i patrona mądrości – Thota, przedstawianego jako ibis lub człowiek z głową ptaka. Wizerunek ibisa można podziwiać na zachowanych ze starożytnych czasów malowidłach ściennych oraz hieroglifach.
Ciekawostka: Ibis szkarłatny jest ptakiem narodowym Trynidadu (Karaiby). Znajduje się w herbie tego kraju.
Warzęcha różowa (Platalea ajaja)
Jest jedynym przedstawicielem warzęch żyjącym w Ameryce. Łatwo ją rozpoznać po długim płaskim dziobie, przypominającym łyżkę. Przód ciała ma biały, spód i skrzydła różowe. Jej głowa jest pozbawiona piór, a skóra ma szarawą barwę. W skład pożywienia tego ptaka wchodzą głównie małe ryby, ślimaki, skorupiaki i inne drobne stworzenia. Na samym początku dziób młodego osobnika jest bardzo krótki i w ogóle nie przypomina dziobów rodziców. Dopiero z czasem się rozwija a młode ptaki uczą się wykorzystywać go do zdobywania pokarmu. Warzęcha gniazduje w mieszanych koloniach z czaplami i ibisami, zwykle na wyspach lub nad stojącą wodą.
Ciekawostka: Na początku XX wieku ptaki te były częstymi ofiarami kłusowników. Odławiano je dla rzadkich i bardzo poszukiwanych wówczas piór.
Czapla złotawa (Bubulcus ibis)
Przez wieki zasięg tych ptaków był ograniczony do tropikalnych regionów Afryki. w latach 30-tych ubiegłego wieku liczne stadko przeleciało Atlantyk i utworzyło przyczółek w Ameryce Południowej. Swe przybycie do Nowego Świata zawdzięczają wyłącznie sile własnych skrzydeł i wiatrowi. Jest to jedyny znany w historii wypadek, żeby ptak należący do fauny Starego Świata osiedlił się w obu Amerykach bez pomocy człowieka.
Ciekawostka: W okresie, gdy przeważającymi wiatrami są pasaty, ptaki te mogą przelecieć nad oceanem z Afryki Zachodniej do Ameryki Południowej w ciągu zaledwie 40 godzin. Ich lot może się wydawać nieco ociężały w porównaniu ze zdecydowanym, dynamicznym lotem kaczek i gołębi.
Koronnik szary, żuraw koroniasty (Balearica regulorum)
Koronnik szary to piękny ptak z rodziny żurawi o szarym upierzeniu z białymi fragmentami na skrzydłach oraz charakterystyczną, złotą koroną na głowie. Jego policzki są białe, nieopierzone, na gardle znajduje się czerwony fałd skórny. Ten rodowity mieszkaniec afrykańskiej sawanny jest piękny i wyjątkowo nieustępliwy. Żurawie koroniaste odganiają wielkimi skrzydłami zwierzęta, które zanadto się do nich zbliżą. Nie brak im odwagi, by stanąć do walki z potężnymi przeciwnikami. Skutecznie przepędzają zebry, a nawet słonie.
Ciekawostka: Koronnik szary znajduje się na godle państwowym Ugandy (Afryka Wschodnia).
Szczudłak białobrewy (Himantopus mexicanus)
Jest to gatunek średniej wielkości ptaka brodzącego. Pospolity w Europie, Afryce i Azji. W Polsce pojawia się sporadycznie. Wyjątkowo zdarzają się lęgi – od lat 90. XX wieku stwierdzono 7 przypadków. Synchroniczny taniec godowy tych ptaków zapiera dech w piersiach i składa się z licznych pocałunków. Szczudłaki, jako rodzice, otaczają swoje pisklęta troskliwą opieką. W razie niebezpieczeństwa potrafią odważnie ich bronić wrzeszcząc przeraźliwie na napastnika lub odciągając go od gniazda, udając osobniki kalekie.
Ciekawostka: Szczudłaki mają proporcjonalnie najdłuższe nogi spośród wszystkich znanych nam ptaków – stanowią one 60% długości ich ciała.
Flaming karaibski (Phoenicopterus ruber)
Bez wątpienia to jeden z największych ptaków żyjących na Ziemi. Najwyższe osobniki osiągają aż do 170 cm wzrostu. Jedną z największych ciekawostek dotyczących flamingów jest ich dziób. Ten wymysł natury zainspirował inżynierów do projektowania turbin. Flamingi używają dzioba w odwrotnej kolejności. Dzięki specyficznej pozycji, którą przyjmują kiedy chcą jeść, najpierw wody dotyka górna szczęka. Swój kolor zawdzięcza pożywieniu bogatemu w karotenoidy. Im bardziej różowy jest samiec, tym większe ma szanse na udane zaloty. Są one dla flamingów sprawą życia i śmierci. To ptaki monogamiczne, które składają tylko jedno lub dwa jaja. Są jednymi z najdłużej żyjących ptaków. Dożywają wieku 80 lat.
Ciekawostka: Choć wyglądem flamingi przypominają bardziej żurawie, czaple czy bociany, nie są spokrewnione z żadnym z tych gatunków. Ich najbliższymi krewnymi są gęsi.
Bażant złocisty (Chrysolophus pictus)
Bażant złocisty został udomowiony w Chinach, kilka wieków przed naszą erą. W górzystych rejonach kraju nadal występuje w stanie dzikim. Jest zwierzęciem wszystkożernym. Jego dieta opiera się głównie na ziarnach i owocach, może żywić się również niewielkimi kręgowcami. Potrafi wykopywać rośliny bulwiaste z ziemi. Jest bardzo odporny na zmienne warunki pogodowe oraz na wahanie temperatur. Bażant to ptak, u którego wyraźnie widać różnicę płci. Niezwykle barwne ognistoczerwone samce błyszczą nieprawdopodobnym złotem. Samice mają mało atrakcyjne brunatno-szare ubarwienie. W tańcu godowym samiec okrąża samicę rozpościerając zalotnie jaskrawożółty czub i pomarańczowo-czarną krezę, niczym wachlarz, wydając przy tym syczące dźwięki.
Ciekawostka: Choć ptak ten potrafi latać, w obliczu zagrożenia zwykle wybiera ucieczkę poprzez bieg.
Paw indyjski (Pavo cristatus)
Paw indyjski naturalnie żyje w Azji, głównie w Indiach i na Sri Lance. Piękne, kolorowe upierzenie ogona jest domeną samców. Im bardziej jaskrawe kolory i większa rozpiętość ogona, tym większe szanse na znalezienie partnerki i założenie rodziny. Niektóre z nich dożyją nawet 50 lat. W Indiach paw jest traktowany z dużą sympatią, jako tępiciel węży i skorpionów. Ceni się go również za jego czujność – na widok drapieżnika (np. tygrysa) wszczyna głośny alarm. Paw jest wszystkożerny, zjada zarówno nasiona, warzywa, jak i zwierzęta. W jego menu można znaleźć bezkręgowce i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.
Ciekawostka: Paw jest jednym z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych. Były one znane już w starożytnym Egipcie.
Lorysa tęczowa (Trichoglossus moluccanus)
Pióra tej papugi mienią się kolorami tęczy. Uznaje się ją za jednego z najpiękniejszych ptaków egzotycznych. Zamieszkuje niziny, lasy deszczowe, namorzyny, sawanny, zalesione wzgórza. Nie stroni także od bliskości ludzi – chętnie odwiedza ogrody, plantacje i tereny uprawne. Lorysa jest bardzo towarzyska, gadatliwa i chętna do kontaktu z człowiekiem. Uwielbia spędzać czas na radosnych harcach i często sama inicjuje zabawę. Jest niezwykle zwinna i aktywna. Jej silne stopy, czynią z niej wybitną ptasią akrobatkę.
Ciekawostka: Lorysy są zapalonymi ptasimi podróżnikami. Potrafią pokonywać wiele kilometrów w poszukiwaniu owocujących i kwitnących roślin.