Wiosna w Kotlinie Kłodzkiej

Za nami Pierwszy Dzień Wiosny. Przypada on 21 marca. Wtedy to żegnamy ponury obraz zimy, by na nowo przywitać dłuższe dni i cieplejsze noce. Wiosna oznacza powrót życia na Ziemi. Kotlina Kłodzka jest szczególnie piękna w tym okresie. Wokół nas rozkwitają pąki kwiatów, a trawa przybiera zielonkawy odcień. Po lesie niepewnie kroczy zaspany miś. Rosnąca temperatura sprawia, że nie ubieramy się dłużej na przysłowiową cebulkę. Głos, który dochodzi do nas wraz z pierwszym promieniem słonecznym nakłania, byśmy zmniejszyli nakładane na siebie warstwy ubrań. Ciepły sweter porzucamy więc w czeluściach szafy, by jeszcze tego samego dnia zastąpić go lżejszą, wygodniejszą formą odzieży. W marcu jak w garncu, a kwiecień- plecień, więc apaszka na szyję również nie zaszkodzi ;)

Ciekawą propozycją na powitanie wiosny jest wizyta w Minieurolandzie w Kłodzku. Powszechnie wiadomo, że park miniatur słynie nie tylko z makiet europejskich budowli. Drzewa, krzewy i malownicze kompozycje kwiatowe rozłożone są tutaj na obszarze ponad dwóch hektarów. Już niedługo, ten ogromny teren będzie przypominał barwny dywan, złożony z tysiąca gatunków roślin. Tak wygospodarowana przestrzeń znacząco wyróżnia się na naszych górskich terenach Ziemi Kłodzkiej.

Krajobraz Kotliny Kłodzkiej jest żywym organizmem, a Minieuroland można nazwać jego sercem. To tutaj wiosna budzi się najszybciej. Wraz z pierwszą przewagą słońca, bogata roślinność zaczyna odżywać i nabierać kolorów. Na drzewach zaczynają pojawiać się pierwsze pąki, będące dowodem na to, że wiosna na dobre zagościła się w parku. I choć nie topimy tu marzanny, moment ten jest łatwo zauważalny. Przygotowane alejki przyciągają młodszych i starszych. Z okolic Kłodzka, okolic Wrocławia, a także reszty Polski, przybywają rodziny z dziećmi i żądni relaksu seniorzy. Również dla osób starszych wizyta w Minieurolandzie to doskonała okazja na odpoczynek. Ciepły, wiosenny wiaterek jest idealnym towarzyszem spacerów pośród budzącej się do życia flory.

Naszych najmniejszych gości z pewnością ucieszy fakt, że dzięki ładnej pogodzie, będą mogli bez przeszkód korzystać z wyjątkowego placu zabaw, mieszczącego się na terenie ponad 1200 m². Wiosna w Minieurolandzie to czas dziecięcej radości. Momentami rozbrzmiewa tu wesoły śmiech najmłodszych, który świadczy o doskonałej zabawie.

Przywitanie wiosny to czas wielu festiwali, koncertów, a także wiekowych obrzędów. Najpopularniejszym z nich jest topienie lub palenie marzanny. Zwyczaj ten ma korzenie słowiańskie i sięga czasów średniowiecznych. Wtedy to miejscowa ludność uznała wspomnianą postać za nieodłączny symbol zimy i obumierającej natury. Przychodzić miała zaraz po jesieni. Wraz z nią ziemię spowijał mrok, a drzewa traciły liście. Gęste chmury nie przepuszczały choćby najmniejszych promieni słońca. Wraz z marzanną kończył się więc urodzaj. Bogini odbierała naturze kolory, zostawiając w zamian wszechogarniający smutek. Nic dziwnego, że szybko stała się postacią negatywną, której miejscowa ludność jak najszybciej chciała się pozbyć.

Pokonanie wytworu legend i baśni nie byłoby prostym zadaniem, stąd też mieszkańcy utożsamili marzannę z ręcznie wykonaną kukłą. W każdej wiosce wyglądała podobnie. Słomiana forma odziewana była w strój ludowy, który dodatkowo bogato ozdabiano. Wykorzystywano starą biżuterię, wstążki, kokardki i co tylko wpadło w ręce. Gotowa wraz z tubylcami przemierzała kolejne wsie, odwiedzając okoliczne domy. Przemarsz ten kończono utopieniem marzanny w miejscowej rzece. Stamtąd dumni mieszkańcy odchodzili z poczuciem, że jak co roku położyli kres panującej zimie.

Dziś w podobny sposób swoją marzannę przygotowują głównie przedszkola i klasy podstawowe. Pomagają im przy tym nauczyciele i opiekunowie, by następnie udać się nad pobliską rzekę i podtopić swoją kukłę. Podtopić, a nie utopić. Dlaczego? Zalecenia władz nakazują, by później wyciągnąć ją z wody. Powodem takiego działania jest oczywiście ważna ochrona środowiska, do której powinniśmy zachęcać najmłodszych. Pożegnanie zimy we wspomniany sposób jest ciekawą formą spędzania czasu zwłaszcza dla maluchów.

Młodzież ze starszych klas zapewne bardziej ucieszy się na wieść o nadchodzącym, nieoficjalnym Dniu Wagarowicza. To czas, gdy uczniowie wraz z przyjaciółmi często decydują się opuścić mury szkoły, by wspólnie świętować na świeżym powietrzu. Słowo “wagary” wywodzi się od łacińskiego “vagari”, co oznacza włóczenie się i tułaczkę. Tego typu określenie zapewne znajduje potwierdzenie w wielu przypadkach, gdy to uczniowie błąkają się bez konkretnego celu. Ważne jest dla nich tylko by nie uczestniczyć w lekcjach. Często jednak słuszniejszym i ciekawszym wyborem jest pozostanie w szkole. Zwykle, ze względu na nieoficjalnie przyjęte święto, nauczyciele decydują się na luźniejszą formę lekcji. Organizowane są wtedy wycieczki szkolne czy inne interesujące zajęcia, które mają przekonać młodzież do pozostania w szkole.

Wszystko to – pierwsze pąki na drzewach, ciepły podmuch wiatru, oznacza, że wiosna tuż, tuż. My jesteśmy gotowi, by przyjąć ją z otwartymi ramionami. A Wy? ;)